Bij dichter Dylan Thomas kom ik een bemoediging tegen voor pensionado’s: verdwijn niet stilletjes aan het einde van de dag. Voel ik mij persoonlijk aangesproken? Het heeft natuurlijk met veel meer te maken. Dylan Thomas schreef het gedicht in 1951 in de periode dat zijn vader doodziek was. Lees mee met mijn vertaling:

Verdwijn niet stilletjes die goede nacht in

Verdwijn niet stilletjes die goede nacht in,
ouderdom moet vlammen en tieren bij het sluiten van de dag;
raas, raas tegen het sterven van het licht.

Wie wijs is en op het einde weet dat het duister wint,
omdat zijn woorden geen bliksem hebben ingeslagen:
verdwijn niet stilletjes die goede nacht in.

Wie goed doet, met de laatste golf mee, huilt hoe vrolijk
zijn tedere daden mochten dansen in het groen;
raas, raas tegen het sterven van het licht.

Wie wild de zon in haar vlucht pakte en bezingt
en te laat inziet dat hij haar baan verstoort;
verdwijn niet stilletjes die goede nacht in.

Wie dapper, de dood nabij, blind nog kijkt,
met blinde ogen die vonken als meteoren en vrolijk zijn;
Raas, raas tegen het sterven van het licht.

En U, mijn vader, daar op de droeve hoogte,
Vloek, zegen mij nu met uw vele tranen, bid ik.
Verdwijn stilletjes die goede nacht in.
Raas, raas tegen het sterven van het licht.

Het origineel, want poëtische taal blijft moeilijk te vertalen:

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

(1951)

Dylan Thomas (1914-1953) is een van de belangrijkste Engelse dichters uit de vorige eeuw. Op middelbare scholen behoorde (behoort ?) zijn werk tot de verplichte literatuur. Van zijn bekendste werk, Under Milk Wood, is onlangs nog een nieuwe vertaling uitgekomen: Onder het Melkbos, vertaald door Erik Bindervoet.

Belangrijk om te weten, ook voor dit gedicht: Dylan Thomas had ouders die radicaal verschillend waren wat godsdienst betreft. Zijn vader was een militant atheïst en zijn moeder was een trouwe kerkganger. Deze tegenstelling leidde ook tot huiselijke conflicten. Zijn vader doceerde Engelse literatuur en zijn moeder was erg vertrouwd met de bijbel. Niet vreemd dat Dylan Thomas een ambivalente houding heeft tegenover geloof en kerk. De bijbel bleef heel zijn leven een voortdurende bron van inspiratie naast zijn cynische houding tegenover geloof. Dylan Thomas schreef bovenstaand gedicht bij het ziekbed van zijn vader die in 1952 gestorven is.