Vandaag 3 maart is cabaretier Jeroen van Merwijk gestorven. Een man met een uitzonderlijk talent voor taal. Hij verstond de kunst om met eenvoudige woorden zinnen te maken die mij steeds lieten verrassen. Luister maar naar zijn liedjes en bekijk zijn cabaret voorstellingen, voor wie hem niet kent. Erg ondergewaardeerd. Minder bekend is dat hij de schrijver is van liederen die door anderen gezongen worden (bijvoorbeeld Apartheid es ien skone saeck op, een prachtig en zeer kritisch lied dat door Karin Bloemen gezongen wordt). Het sterkst vond ik zijn teksten waar zijn taalgebruik met mij aan de haal gaat. Wat mij ook treft is dat hij in Frankrijk bij zijn grote liefde Jeanette is gestorven. Hij was niet bang om dood te gaan en wilde alle aandacht nemen om goed te sterven.

Bedankt Jeroen van Merwijk…

Mijn vriend de dood

Ik heb een vriend die ik al ken
Van voordat ik geboren ben
Al met de zaadcel en het ei
Was hij erbij

En hij heeft me sinds die tijd
Van ver en dichtbij begeleid
Hij is een trouwe reisgenoot
Mijn vriend de dood

Hij is rustig, zegt niet veel
Geeft zwijgend iedereen zijn deel
Je kunt van hem altijd op aan
Hij zal nooit iemand overslaan

Het is zeker dat hij vroeg of laat
Een keertje aan de voordeur staat
Hij maak een eind aan ieders nood
Mijn vriend de dood

Mijn vriend de dood
Wordt vaak gevreesd
Door de armen van geest

Want hij heeft een frisse kijk
Hij is ad rem en vindingrijk
Nu eens gebruikt hij snelverkeer
Een losse steen en beestenweer
Dan weer een torpedoboot
Mijn vriend de dood

Ooit al weet ik niet wanneer
Zie ik hem voor de eerste keer
Dan zegt ie: zo, daar zijn we dan
Ouwe reus, dacht je ervan?

Zullen we maar weer eens gaan?
Ik zal hem op de schouders slaan
Ouwe jongens krentenbrood
Mijn vriend de dood