Pinksteren 2020

Jouw heengaan zat mij al voortijdig op de huid
gehecht, nog vóór je was gestorven.
Ik wist het in de afgronden van mijn hart
en jij nam het wonderlijk voor lief en vrede.

Wat een zwaar gewicht om te moeten zeggen:
het geluid staat uit, het beeld staat stil.
Jij blijft die jonge meid voor mij.
Geen wandelingen meer met een grijze dame.

Nu ligt het lijf onder dor zand bedolven.
Het vervaagt, vergaat tot stof.
Geen adem meer voor huid en botten.
Alleen het gras bij het graf blijf ik water geven.

De aarde lost haar op, zij spreekt in alle talen.
Donzen veertjes liggen luchtig op haar gras.

© Adrie Lint
1 juni 2020