God is het die mijn tempo bepaalt.
Ik hoef mij niet op te jagen.
Altijd weer schenkt Zij mij een moment van stilte,
een adempauze waarin ik tot mezelf kan komen.
Voor mijn ziel roept zij beelden op
die mij herpakken en kalmte geven.
Vaak laat God mij moeiteloos iets lukken
en dan ben ik verrast van mijzelf hoe zeker ik kan zijn.

Ik merk: als je zo op God vertrouwt, kent het hart rust.
Al heb ik dan nog zoveel te doen, ik hoef geen onrust te hebben.
God is er elk uur en in alles aanwezig
en ik hoef mijn innerlijke vrede niet te verliezen.

Midden in de drukte van het leven
laat Zij mij steeds iets ervaren dat moed geeft.
Dan is het alsof iemand mij verfrissing heeft gegeven
en is er vrede en zekerheid.
Ik voel dat mijn kracht daardoor toeneemt,
hoe ik in balans kom en vooruitga met mijn dagelijkse werk.

Verder is het gewoon fijn om te weten
dat ik het spoor van God volg
en dat ik, nu en altijd, thuis ben bij haar.

Toko Miyaschina
hertaalde psalm 23.

Al weer enkele maanden schrijf ik deze webpagina’s en heb ik nog geen enkel gebed geplaatst. Een pastor die zijn gebed is vergeten? Ik geloof het niet. Voor mij betekent bidden allereerst in gebed zijn. Daar kom ik zeker nog op terug.

Voor wie niet (meer) weet hoe psalm 23 klinkt, uit de Willibrordtvertaling van 1978:

Psalm 23

De Heer is mijn herder
mij zal niets ontbreken.
Hij wijst mij te liggen
in grazige weiden,
Hij voert mij naar wateren der rust.
Hij behoedt mijn ziel voor verdwalen,
Hij leidt mij in sporen van waarheid
getrouw aan zijn naam.
Moest ik gaan door het dal van de schaduw des doods,
kwaad zou ik niet vrezen.
Want naast mij gaat Gij,
uw stok en uw staf
zij doen mij getroost zijn.
Een tafel richt Gij mij aan
in het aangezicht van mijn belagers
en zalft met olie mijn hoofd.
Mijn beker vloeit over.
Zo zijn dan geluk en genade om mijn schreden
al de dagen mijns levens.
Verblijven mag ik in het huis van de Heer
tot in lengte van dagen.