Dit altaarstuk heeft indruk gemaakt op mij. Ik zag het in New York, in de weken voor de grote corona uitbraak. Het is het middelste deel van een altaar in de kathedraal van St. John the Divine in New York.

Het was in 1990 rond Kersttijd dat Keith Haring dit altaarstuk maakte. Twee weken voor hij stierf aan de gevolgen van AIDS. Het is een van zijn laatste werken: The Life of Christ. Groots, ook qua afmeting van 2 bij 1.5 meter. Uitgevoerd in brons en bladgoud. Negen versies zijn er, waarvan een in New York staat en een in de Saint-Eustache kerk in Parijs.

Met zijn bekende halen schetst Keith Haring wat Christus voor hem betekent. Centraal in beeld zien we een mensenkind in armen of op handen gedragen. Open blijft of het kind uit de hemel naar beneden komt of dat het opstijgt. Dat vind ik de kracht van dit werk: je weet niet waar beweging vandaan komt of heengaat. Dat geldt ook voor het hart en het kruis. De liefde komt die van boven uit de lucht vallen of van onder van al die mensen? En waarheen en vanwaar het kruis?

Op het rechterpaneel van dit drieluik beeldt Keith Haring de verrijzenis uit en op het linkerpaneel een gevallen engel. Sterke beelden van iemand die aan het leven bezwijkt. Beelden die ook passen bij onze beroerde corona tijd.

De tedere geboorte van het kind in Nazareth kan niet los gezien worden van wat die goede mens allemaal gedaan en meegemaakt heeft. Engelen van mensen, die vallen en opstaan.

Al die bewegingen, van boven naar beneden en andersom. Hemel en aarde die elkaar raken. Lichtdruppels die van boven komen of opstijgen. Al die gebaren naar alle kanten. Elkaar omarmen, een gebalde vuist mogen hebben, je kruis dragen, een warm hart toedragen.

Dat alles is Kerstmis: zalig want zo wordt Christus in ons geboren.